Μία από τις πιο σπουδαίες αλλά συχνά υποτιμημένες πτυχές της ανθρώπινης ιστορίας είναι ο υψηλός βαθμός τεχνολογικής εξέλιξης και πολεοδομικής οργάνωσης του πολιτισμού της Κοιλάδας του Ινδού (Χαράππα), ο οποίος άνθισε μεταξύ 3300 και 1300 π.Χ. σε περιοχές που σήμερα ανήκουν στο Πακιστάν και τη βορειοδυτική Ινδία.
Ενώ οι περισσότεροι γνωρίζουν για τις πυραμίδες της Αιγύπτου ή τα σφηνοειδή γραπτά της Μεσοποταμίας, λίγοι συνειδητοποιούν ότι οι πόλεις του Ινδού ήταν εξαιρετικά καλά σχεδιασμένες, με συστήματα αποχέτευσης και ύδρευσης που ξεπερνούσαν κατά πολύ την εποχή τους. Χτισμένες σε οργανωμένα ορθογώνια σχήματα, με ομοιόμορφα τούβλα και ανεπτυγμένα δίκτυα αποχετεύσεων, πολλές κατοικίες διέθεταν δικές τους ιδιωτικές πηγές νερού και χώρους λουτρού συνδεδεμένους σε ένα γενικό σύστημα αποστράγγισης, ένα απίστευτο τεχνολογικό κατόρθωμα για τόσο παλιές εποχές.
Το ακόμη πιο αινιγματικό είναι ότι ο γραπτός λόγος αυτών των ανθρώπων, χαραγμένος σε χιλιάδες σφραγίδες, παραμένει ανεξιχνίαστος. Γνωρίζουμε ότι συναλλάσσονταν με μακρινές περιοχές, κατασκεύαζαν λεπτοδουλεμένα κοσμήματα και διατηρούσαν κάποιας μορφής διοικητικής και εμπορικής οργάνωσης. Η απουσία επιβλητικών μνημείων ή ανακτόρων υποδηλώνει μια κοινωνική δομή πιθανώς πιο ισορροπημένη, χωρίς έναν αυστηρά παντοδύναμο ηγεμόνα. Έτσι, ο πολιτισμός της Κοιλάδας του Ινδού αποτελεί ένα εντυπωσιακό παράδειγμα τεχνολογικής και κοινωνικής εξέλιξης, το οποίο έχει επισκιαστεί από άλλα αρχαία επιτεύγματα. Του αξίζει σαφώς μεγαλύτερη αναγνώριση.
